koniec świata w szatni

- Synku, zdejmij proszę buty - mówię
- Mamo, kiedy skończy się świat? - odpowiada Dziecko.
- Nie wiem tego. Ale wydaje mi się, że jak ten się skończy, to zacznie się nowy. Czy możesz zmienić buty?
- A kiedy się zaczął?
- Różne są hipotezy wyjaśniające początek świata - się wymądrzam.
- Bo ja tego nie rozumiem. Przecież każde dziecko musiało się wziąć z jakiejś mamy, prawda? - myśl Tytusa sięga początku.
"Jajko czy kura?" - myślę sobie, a głośno mówię:
- Mam nadzieję, że zdążymy o tym porozmawiać jeszcze nie raz. Że ten świat będzie trwał, taki właśnie, kiedy można stawiać pytania.

W drodze z przedszkola czuję zapach trawy, słyszę jazgot kosiarek. Widzę Kobietę, która sprząta na tym osiedlu. Dziś ciągnie na kółkach niebieski pojemnik, z którego wychodzi wężyk. Z końca wężyka czymś psika w przerwy między kostkami chodnikowymi. Zabija trawę. Człowiek zajmuje się w tym świecie zabijaniem trawy, bo trawa mu przeszkadza. Zupełnie jakby ten świat przeszkadzał. Czuję, jak trucizna wlewa się w ziemię. Jak dżdżownice tańczą swój ostatni taniec. Potem spływa głębiej, do wody, którą wypiję, zjem. Tego jest niedużo, jeden pojemnik na ten chodnik albo wiele chodników. Jeśli kilka miliardów ludzi postąpi tak samo, to kiedyś przestaniemy rozmawiać o końcu świata, o początku świata. Bo już nie będzie z kim rozmawiać.

Koło pętli tramwajowej stojak z pismami Świadków Jehowy i Pan w garniturze, właśnie komuś opowiada o sprawach dla niego najważniejszych. Gdyby moje Dziecko podeszło i zapytało go, kiedy zaczął się świat, to pewnie nie usłyszałoby "nie wiem". Usłyszałoby konkretną odpowiedź. Usłyszy w życiu wiele różnych prawd. I nakarmione nimi, poszuka odpowiedzi w Sobie, w ciszy.